Santiago Casares Quiroga: La memoria olvidada (1884-1950)
O templo da casa, e o lugar máis luminoso, era a biblioteca.
Marcharon cos libros. Uns foron queimados, outros roubados, e outros conducidos ao Pazo de Xustiza. Esta parte foi levada ao soto e aos calabozos. Libros prisioneiros
(...)
Esta peza é a que fai moi singular Panadeiras 12, sobre todo pola concepción da biblioteca, extraordinaria, e pola estratexia de luz no interior ao posibilitar dous patios cunha moi orixinal traslación da escaleira", explica Felipe Peña, o arquitecto que dirixiu a rehabilitación.
(...)
Do artístico mobiliario nobre da sala da biblioteca consérvase o artesonado do teito e había un anaco da marquetería do chan, o que permitiu a súa reconstrución. Esa marquetería é unha obra de arte de motivo xeométrico, con madeiras de catro cores diferentes, o negro do ébano, entre elas. Os andeis labrados e os armarios vidrados, un hábitat dos libros que merecía figurar nunha nova edición da Historia de la lectura, de Alberto Manguel, xa non están na casa nin volverán. Non se atopan lonxe, mais os actuais propietarios non quixeron desprenderse dese fogar marabilloso que Santiago Casares soñou para os seus libros. Houbo que reconstruílo.
(El Pais)
Mas sobre el tema:
Retorno á casa do espolio
"Nos trataron como alimañas"
La Casa de la República
La casa de la infamia
Se restaura la República
No hay comentarios:
Publicar un comentario